LIVE NIRVANA INTERVIEW ARCHIVE September 1, 1991 - Rotterdam, NL

'Als we geen lol hebben gaan we van alles doen om mensen op stang te jagen'

Nirvana heeft de reputatie een stelletje lastige pestkoppen te zijn, verwende Amerikanen die zich het liefst zo veel mogelijk misdragen. Dat mag zo zijn, het trio heeft wel één van de mooiste platen van de afgelopen jaren gemaakt: Nevermind.

Zelden wordt een plaat zo bejubeld als Nevermind, de tweede CD van Nirvana, en nog minder vaak is het zo terecht. Het indringende album, dat de belofte van de voorganger Bleach en de single Sliver volledig inlost, weet gespierde gitaarrock in prachtige melodieuze banen te leiden.

Het grote talent van Nirvana is zanger/gitarist Kurdt Kobain; zijn songs en zang geven de muziek een grote zeggingskracht. Van heftige nummers als Territorial Pissings en de qua thematiek aan Sonic Youths Teenage Riot herinnerende opener Smells Like Teen Spirit tot gevoelige liedjes als Come As You Are ('… as you were, as I want you to be, as a friend, as an old enemy') en Something In The Way, plus een aantal fraaie tussenvormen. Soms zijn de teksten redelijk te volgen, vaak lijkt het meer te gaan om de associaties die de woorden oproepen; 'What the hell am I trying to say?' klinkt het relativerend in On A Plain en: 'One more special message to go, then I'm done and I can go home'.

Zoals veel talentvolle mensen is Kobain geen gemakkelijk mens. Terwijl bassist Chris Novoselic en drummer Dave Grohl graag grappen uithalen maar wel netjes op de vragen antwoorden, springt Kobain tijdens het interview op de bedden in de hotelkamer en spuugt hij uit het raam naar voorbijgangers. Bitter over zijn ouders ('ze hebben totaal geen persoonlijk�heid of enig gezichtspunt'), zonder plannen of doelen op langere termijn, een dichter die zijn werk graag gepubliceerd zou zien en iemand die een hekel heeft aan werken: 'Ik heb wel banen gehad, maar ik wist altijd dat het niet langer dan enkele maanden zou duren. Bij elke baan die ik heb gehad ben ik binnen de kortste tijd ontslagen of zelf vertrokken. Ik heb wer�ken het grootste deel van mijn leven kunnen vermijden. Ik denk niet dat ik ooit zal werken en als het zover komt ga ik nog liever dood.'

Voorzover de band werk met zich meebrengt, betreft het interviews. Daar hebbende drie Amerikanen dan ook een hekel aan. Kurdt: 'Ze kunnen leuk zijn als je wat grappen zit uit te halen, maar meestal heeft de journalist daar het geduld niet voor. Wij hebben al zo veel over onszelf gepraat als we kunnen, het is telkens hetzelfde verhaal. Gelukkig zijn we erg onze�kere mensen, zodat het therapeutisch werkt om over onszelf te praten en anderen onze ego's te laten voeden. Zodra we niet meer zo onzeker zijn gaan we ons gedragen als klootzakken als David Bowie.'

Wanneer ik zeg het soms moeilijk te vinden vragen te bedenken voor bands omdat de muziek alles al zegt, zijn de reacties enthousiast instemmend. 'We analyseren de muziek zelf nooit,' zegt Kurdt, 'daar denken we gewoon niet over na. Behalve als we ernaar gevraagd worden. En meestal verzinnen we dan maar wat.' Dave: 'Je zou belachelijke vragen moeten stellen. De beste vraag die ons ooit gesteld is luidde: Wat zou je liever doen, het lijk van Bette Davis neuken of de gebruikte condooms van David Lee Roth opblazen en ze als ballons in Disneyland verkopen? Wat het antwoord was? Beide natuurlijk!'

Het gesprek komt op hun favoriete bands. Daartoe behoren onder meer Shocking Blue, waarvan Nirvana het nummer Love Buzz op het repertoire heeft staan ('ze hadden geweldige liedjes!') en The Breeders, deels vanwege de teksten van Kim Deal. Anders dan bijvoorbeeld Mudhoney—een groep op het Sub Pop-label waarop Nirvana's debuut Bleach verscheen—lijkt de groep meer door The Beatles dan door The Stooges be�nvloed te zijn, merk ik op. Kurdt: 'The Beatles zijn altijd mijn favoriete band allertijden geweest. Ik heb wel een hekel aan Paul McCartney, trouwens. Ik zou hem willen vermoorden. Hoe? Ik zou een snaar van zijn bas halen, die om zijn nek doen, hem op de grond gooien, middels een Chicago curb job zijn tanden er uitslaan en hem mij dan laten afzuigen.' (Een Chicago curb job is: iemand met zijn open mond tegen een trottoirband zetten en hem dan tegen het achterhoofd schoppen. 'It really hurts,' zo wordt mij verzekerd.)

Nadat mijn broek aan een onderzoek is onderworpen ('Hé, is dat een skibroek of zo? Those are really cool pants!') vraag ik naar de doelen die de groep zich gesteld heeft. 'Zo kan ik niet denken,' zegt Kurdt, 'zulk soort vragen stelt je decaan je op de middelbare school ook: wat wil je worden, hoe zie je jezelf over tien jaar… Je moet je hele leven al uitgestippeld hebben.

'De enige reden om de groep te beginnen was lol te hebben, het was een excuus om samen bier te drinken en muziek te maken. We dachten dat het spannend zou zijn om voor tien mensen op te treden, en dat was het ook. We zijn nu groter dan we ooit hadden verwacht. We zouden al tevreden zijn als we alleen op feesten speelden—dat zijn sowieso onze beste optredens, trouwens. Als we geen lol hebben tijdens een optreden gaan we, bij wijze van vergelding, van alles doen om mensen op stang te jagen.' Menig concert van Nirvana eindigt dan ook in een zootje; bij het amusement-voor-volwassenen-festival Ein Abend In Wien werd deze onvolwassen houding niet op prijs gesteld, en werd de groep, omdat ze een deel van de apparatuur vernield had, het pand uitgezet.

Kobain vertelt over een optreden voor een zaal vol Amerikaanse conservatievelingen, rednecks, dat nogal uit de hand liep.

Dave: 'Was dat die keer dat we bloed over ons heen goten?'

Chris: 'Nee, dat was in Olympia.'

Dave: 'Dat was een goed optreden.'

Gevraagd naar wat het leukst is van het deel uitmaken van een band luidt het veelzeggende antwoord van Chris: 'Dat mensen je mallotig gedrag tolereren.'